 |
| Koffie met koolmees aub |
De leukste opening na een lange blogvakantie: zitten we koffie te drinken bij een eenvoudig koffie-etablissement aan de rand van de Hilversumse hei, komt er een koolmees brutaal op je tafel zitten. "Ze eten zelfs uit je hand" zegt een vaste bezoeker. "Nou, ik vind dit al heel bijzonder!" antwoord ik. Thuis hebben we merels die
bijna rozijnen uit je hand eten. Maar koolmezen had ik nog niet meegemaakt. We hadden zojuist moeten schuilen voor een stevige stortbui en de zon brak weer door, maar mijn dag kon niet meer stuk. Heeft U ook wel eens zo'n spirituele ervaring gehad? Alsof je heel even verkeert in een paradijselijke wereld waar de dieren geen angst voor elkaar en voor de mens hebben?
Ik herken het ook. :) Er vlogen bij mij op een gegeven moment steeds koolmeesjes naar binnen, die ik niet kon vangen om ze naar buiten te brengen. Op een gegeven moment had ik het door: ik stak gewoon mijn arm uit in hun richting. Daar loerden ze dan even strategisch naar en dan gingen ze op m'n vinger zitten, zodat ik ze eruit kon dragen. Dan tikte ik zelfs nog even met hun snavel tegen het glas, ik dacht, misschien snappen ze dan wel dat ze daar niet door kunnen. Ik vond het in elk geval überschattig, die kleine meesjes op mijn hand.
ReplyDeleteWat de terrasjeservaring betreft, die had ik met mussen in het Vondelpark, die aten niet alleen uit mijn hand, die roofden letterlijk met geweld het koekje uit mijn hand dat ik net op weg was naar mijn mond te brengen. Jammer genoeg zijn er nou niet meer zoveel mussen.
Els: verbazingwekkend! hoe kan dat? koolmezen die per ongeluk je huis in vliegen en dan op je hand gaan zitten? waarom zijn ze niet bang? Bij dit etablissement is het waarschijnlijk in de loop der jaren ontstaan doordat koolmezen kruimels van de grond en van tafel oppikten, etc en steeds minder bang werden, etc. Maar hoe is dat bij jouw koolmees? Heb je ze gevoerd? of de buren?
ReplyDeleteIk heb wel eens onze vaste merel binnen gehad, maar die snapte helemaal niets van glas, en vloog er helaas tegenaan, ik heb hem gepakt en buiten gezet...
Gert, ik heb ze nooit gevoerd. De buren wel, in de winter. Ik snap het verder ook niet. Van twee meesjes denk ik dat ze nog gewoon te jong waren om te snappen dat ik ze in één hap op kon eten. Twee anderen zaten op een hoog boekenrek naar mij te staren, en naar mijn uitgestoken vinger. Ik keek terug, en ze vlogen al vrij snel naar m'n vinger, dus ik hield hun poot vast en zette ze buiten. Ze vlogen dan ook niet meteen weg, ik moest ze een duwtje geven.
ReplyDeleteIk weet eigenlijk niet of ze bang waren. Ze waren wel bang door het glas, geloof ik. Daar vlogen ze ook steeds tegenop. De eerste heb ik nog nagejaagd, waar hij ook niet blij mee was, maar het lukte niet hem te vangen, dus toen stak ik mijn hand uit. Ze hebben geloof ik wel een reflex om je vinger vast te pakken met hun poten.
PS, ik heb dit grapje ook nog wel eens uitgehaald met een kraai, maar ik kan iedereen bij deze afraden dit te doen met aaseters. :(
ReplyDelete