De nieuwe generatie merels

Mereljong op de dag van uitvliegen (14 juni 2015)
Het verenkleed is een mengsel van het donkerbruin-zwart
van een volwassen man en het bruin-gespikkelde van een volwassen vrouw

Een mereljong moet nog veel leren. Op de eerste dag van het uitvliegen gaat het uitgerekend op de bijzonder stekelige takken van de Japanse wijnbes zitten! Terwijl er toch vele betere plekken zijn te bedenken. Ik pak die takken nooit aan zonder handschoenen. Het schijnt hem/haar niet te deren. De poten zijn kennelijk ondoordringbaar voor de scherpe stekels.

Dit mereljong zit tussen de bloeiende vuurdoorntakken (14 juni 2015)

 

Het uitvliegen lijkt getimed te worden doordat het nest gewoon te krap is voor 4 jongen. Dus: waarom zou je het nest groter maken? Zo dwing je ze uit te vliegen. Handig idee voor mensen!

De jongen hebben niet een sterke familieband, nadat ze een week of 2 in het nest gezeten hebben, blijven ze als ze uitgevlogen zijn niet bij elkaar zitten. Ze gaan niet gezellig tegenelkaar aan zitten in een boom of zo.

Dit nest is van een nieuw merelpaar dat zich in onze tuin heeft gevestigd nadat ons vast merelpaar dat zeker 5 jaar onze tuin in bezit had en waar we in de loop der jaren zeer aan gehecht waren (trouwens wederzijds), is verdwenen. Dat wil zeggen: het vrouwtje had vorig jaar wat onder de leden, bleef op de grond zitten -wat ongebruikelijk is-, bewoog niet veel meer. Vader merel heeft haar zien zitten op de grond, keek er heel even naar, snapte kennelijk niet waarom zijn vrouwjte zo vreemd deed, wist niet wat hij doen moest, en ging weer verder. Je weet niet wat er in zijn kop omgaat. De volgende ochtend was ze dood. We hebben haar in onze tuin begraven. Een mogelijke verklaring is: merelsterfte door usutu-virus uit Afrika: na een besmetting is de vogel meestal binnen een paar dagen dood. Een besmette vogel oogt apathisch en verzwakt. Ook ziet het verenkleed er slecht uit.
De merelman had geen tijd om te rouwen, hij had het te druk met het voeren van de jongen, waar hij helemaal alleen voor stond.
Het mannetje is half februari dit jaar verdreven uit onze tuin door een andere, waarschijnlijk jongere, merelman. Onze oude merel hebben we helaas nooit meer gezien. Mogelijk zwerft hij nog ergens rond. Misschien is hij wel verdreven door de nieuwe merelman die dit jaar een nest met jongen heeft geproduceerd. De natuur is wreed.

Hij was altijd een goede vader. In de tijd dat er jongen zijn, is het voeren van de jongen net zo'n natuurlijke, sterke drang als zelf eten. Merelvader geeft vaak het lekkerste aan zijn jongen; de jongen staan steeds op de eerste plaats. Volgens mijn vrouw zong de merelman extra fanatiek toen hij jongen had. Haar interpretatie was dat hij gelukkig was. Ik zou er zelf niet opgekomen zijn, maar het klinkt eigenlijk best plausibel, evolutionair gezien.
Hij was erg vertrouwd met ons. Bij warm zonnig weer ging hij een keer naast me op de tuintafel zitten met zijn vleugels en staart gespreid: binnen een meter! onder handbereik! Zo tam was hij.

Grappig: het kost altijd een tijdje voordat de nieuwe merels aan ons gewend zijn. Heel geleidelijk durven ze dichterbij te komen.


klik op foto voor vergroting.